ส่วนที่อยู่ IP ของอินทราเน็ต (LAN) ทั้งหมด

ที่อยู่ IP ส่วนใหญ่เป็นที่อยู่สาธารณะ และผู้สมัครจำเป็นต้องยื่นขอจดทะเบียนกับหน่วยงานดูแลอินเทอร์เน็ตระหว่างประเทศ อย่างไรก็ตาม ที่อยู่ IP สามส่วนถูกสงวนไว้ในโปรโตคอลที่อยู่ IPv4 เป็นที่อยู่ส่วนตัวสำหรับใช้ภายในองค์กร ที่อยู่สามส่วนสามารถแบ่งออกเป็น:

ที่อยู่คลาส A: 10.0.0.0~10.255.255.255 เช่น IP 10.0.0.1

ที่อยู่คลาส B: 172.16.0.0~172.31.255.255 เช่น IP 172.16.0.1

ที่อยู่คลาส C: 192.168.0.0~192.168.255.255 เช่น IP 192.168.0.1

ที่อยู่ IP ข้างต้นไม่ได้ใช้ในอินเทอร์เน็ต โดยทั่วไปจะใช้ในอินทราเน็ตของบริษัทหรือโรงเรียน เช่น ภายใต้เราเตอร์ของบริษัท นอกจากนี้ ที่อยู่ IP ส่วนตัวที่ใช้ในบริษัท (องค์กร) ยังสามารถนำมาใช้ซ้ำๆ ในบริษัท (องค์กร) ต่างๆ ได้ ตัวอย่างเช่น หากคุณใช้ IP ที่กำหนด 192.168.1.12 จากบริษัทของคุณเพื่อแชทกับเพื่อนจากบริษัทอื่นผ่าน MSN IP ของเขาก็เป็น 192.168.1.12 เช่นกัน แต่ไม่มี IP ขัดแย้งกัน เนื่องจากคุณสองคนอยู่ใน องค์กรที่แตกต่างกัน กล่าวคือ เมื่อไพรเวตไอพีอยู่ภายใต้เครือข่ายสาธารณะที่แตกต่างกัน มันสามารถทำซ้ำได้ ข้อแตกต่างคือ IP สาธารณะผ่านเกตเวย์ไม่สามารถทำซ้ำได้ แต่คุณควรสังเกตว่าเกตเวย์ (มีการจัดสรรเป็นที่อยู่ส่วนตัว) จะไม่ปรากฏในอินเทอร์เน็ตสาธารณะ เนื่องจาก IP สาธารณะนั้นไม่ซ้ำกันทั่วโลก มิฉะนั้นจะเกิดข้อขัดแย้ง

ในทางทฤษฎี IP สาธารณะแต่ละรายการ (ที่อยู่เครือข่ายสาธารณะ) สามารถกำหนดที่อยู่ IP ส่วนตัวในเครือข่ายภายใน (เช่น โรงเรียน บริษัท หรือร้านอินเทอร์เน็ต) กล่าวคือ ที่อยู่ IP สาธารณะจะไม่ซ้ำกันทั่วโลกและไม่สามารถทำซ้ำได้ แต่ที่อยู่ IP ส่วนตัวทุกที่อยู่ภายใต้ที่อยู่เครือข่ายสาธารณะสามารถเป็นได้ เนื่องจากที่อยู่ IP ส่วนตัวเหล่านี้ได้รับการจัดสรรให้ใช้บนอินทราเน็ต และโดยทั่วไปจะไม่สามารถเข้าถึงได้ในเครือข่ายสาธารณะ

อินเทอร์เน็ตจะไม่กำหนดที่อยู่เหล่านี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตได้โดยตรง แต่ก็ยังสามารถสื่อสารกับอินเทอร์เน็ตได้ด้วยวิธีทางเทคนิค เราสามารถเลือกคลาสที่อยู่ที่เหมาะสมตามความต้องการของเรา และใช้เหมือนที่อยู่ IP สาธารณะใน LAN ภายใน บนอินเทอร์เน็ต อุปกรณ์บางอย่างที่ไม่จำเป็นต้องสื่อสารกับอินเทอร์เน็ต เช่น เครื่องพิมพ์และสวิตช์ สามารถใช้ที่อยู่เหล่านี้เพื่อประหยัดทรัพยากรที่อยู่ IP มีเพียงหลายสิบหรือหลายร้อยเครื่องเท่านั้นที่ใช้ที่อยู่ IP คลาส C บนอินทราเน็ต และแต่ละส่วน IP สามารถรองรับโฮสต์ได้ 254 โฮสต์ ซึ่งเป็นตัวเลือกที่ดีจริงๆ

อย่างไรก็ตาม หากเครือข่ายภายในต้องการเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตภายนอก จะต้องแปลงเป็น IP เฉพาะโดย NAT (การแปลที่อยู่เครือข่าย) ที่กำหนดค่าบนเราเตอร์ ด้วยวิธีนี้ เมื่อโฮสต์ทั้งหมดที่ใช้ที่อยู่ในเครื่องสื่อสารกับเครือข่ายภายนอก ที่อยู่ IP ส่วนตัวของพวกเขาจะถูกแปลงเป็นที่อยู่ IP ส่วนกลางบนเราเตอร์เพื่อเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ต

นอกจากนี้ มีประโยชน์มากมายในการใช้ที่อยู่ IP สาธารณะจำนวนน้อยเพื่อแสดงที่อยู่ IP ส่วนตัวจำนวนมาก ไม่เพียงแต่สามารถชะลอการลดลงของพื้นที่ที่อยู่ IP สาธารณะได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่ยังดูแลรักษาและจัดการได้ง่ายอีกด้วย